Menu
Facebook-f Instagram Linkedin-in Pinterest

Blog

Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ok. Eerlijk is eerlijk. Dit plaatje zier er een beetje dramatisch uit. Wellicht dramatischer dan ik mij voel :). Ik heb al een heeeeeele lange tijd hier niks meer gepost. Ik kan allerlei excuses verzinnen maar ik had gewoon geen zin. Echt geen zin. Ik was klaar met de fotografie. Ik ben ondertussen bezig met een hoop andere dingen en ik verwaarloosde deze plek. Soms dacht ik, ach ik delete gewoon de hele hap en andere dagen dacht ik, maar ja wie weet maak ik een doorstart of een herstart… 

En BOEM nu is het 2022 en komt er weer wat energie of noem het zin terug. Misschien is het de resultaat van de YIN tijd.  Van een tijdje naar binnen gekeerd te zijn geweest dat er nu weer ruimte komt voor daar buiten. Nee ik ben niet depressief geweest. Ook geen burnout gehad. Niet overspannen geweest. Maar het was gewoon wel even klaar allemaal. En ik hink nog steeds een beetje op twee benen. Want ergens ben ik klaar met social media/websites/blogs. Ik ben ook nauwelijks op Facebook en Insta geweest. Het boeit me gewoon niet meer zo. 

Maar er komen nieuwe interesses boven drijven. Ik ben mij gaan verdiepen in lichaamswerk, human design, tekenen. En dus is er nog steeds wat, wat er misschien wel weer uit moet. Dus site een beetje aangepast  en de deur nog maar niet dicht gedaan. 

Liefde tanken

hilde van der sterren liefde tanken fine art conceptual photography benzine station rode jurk liefde tanken

Love refill – liefde tanken

Many years ago I was attending a 3-day course – Life As An Artform from Jesh the Rox. One of his exercises was a visualization of your dream house. Everything was possible. That house stayed in my mind as a safe haven. I can still go there.

I had three small children at the time. And I visualized a gas station where you can tank love. So that there would always be enough. Till this day it is a common expression at our house. If we need a hug, comfort or love. We say: I am running low. Can you please fill me up? That is what inspired me into making this image. Later on, I learned the difference between love and self love. And that you need self love first before you can give love to others.

Water is rising

fine art, Hilde van der sterren portretten, boeken, water, lezen, huis,

*edited caption: Lost in the story of my life. Water is rising. Sink or swim. You make the choice.

(Old caption: Lost in the story. Is it love or is he drowning me? Water is rising.)

Art is work in progress 🙂

To be be honest I struggled a bit with the words for this image. The image came first. The words second. Usually it is the other way around. 

Am I chasing HOPE or is hope chasing me?

hope what does hoop mean hilde van der sterren portretten strand wolk conceptueel zelfportret

[self-portrait series]

Am I chasing Hope or is Hope chasing me? And what does Hope do or want? In a way, Hope is a good thing. A positive thing. It comforts my soul. It warms my heart. And it’s my friend. The feeling of Hope gives me breathing room. I give the steering wheel of my life for a little while to Hope. I give the directions and Hope sees if we get there.

On the other hand, it freezes me. Life comes to a standstill. An anxious feeling starts to grow. Because Hope has the controls and I am waiting. I am not good at waiting. So I start to pull on Hope. Please move forward. Please do something. Do not standstill. Am I chasing Hope or is Hope chasing me to move?

Blend in or…

Sometimes I just want to blend in. Or is it a way of hiding? Or is it because I don’t want to be at that place in time? Or is it because I don’t want to deal with ‘it’. Whatever that ‘it’ might be.

All I want, is to go inside of me. Living in my world. Not dealing with the outside world. Inside me, is not a dark place. It is a harmonious place. With music, colors, freedom and expression. It is a place where I don’t need to deal with others. With the emotions and feelings of other people. No second guessing.

In the outside world I pick up emotions that don’t belong to me. Even if you don’t say it. I can feel it. I am highly sensitive. Sometimes a blessing, sometimes a curse.

I have to deal with, what are not my feelings. I start thinking about it. And it becomes a part of me. Sometimes I want to protect you. Protect you from pain. Your pain becomes my pain. And I cannot help you because it is part of your life. It belongs to your growth. And if it hurts, it is part of my growth. I might need to put up plexiglass walls between me and the world. Or blend in.

Stap 2 in het maken van een fotoalbum: de kapstok

Stap 2 in het maken van fotoalbums is voor mij NIET het uitzoeken van de foto’s.  Wat? Hoor ik je zeggen. Nee. Het gaat mij niet om de foto’s. Per se. En jij bent fotograaf? Ja.

Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van foto’s. Maar meer nog hou ik van het verhaal achter de foto of in de foto. Dat is ook waarom ik van een mooi portret van iemand houd. Voor mij zou 1 hele mooie foto van iemand, genoeg kunnen zijn. Daar kan ik alle verhalen aan ophangen. Want dat is wat foto’s voor mij zijn. Het is een kapstok.

Dus als ik aan een album begin, dan begin ik met het verhaal. Wat wil ik vastleggen? Wat wil ik vertellen? Wat herinner ik mij? Wat zijn of waren mijn gevoelens?

Misschien herken je het nog van vroeger.  Na de vakantie moest je ieders vakantiefoto’s zien. Als jij er niet bij geweest bent, dan is daar niet altijd zoveel aan. Marietje voor de palm, Marietje drinkt uit een kokosnoot. Oké. Next.

Maar wat nou als je weet dat palmen heel bijzonder zijn voor Marietje. Haar grootouders komen uit Indonesië en groeiden op met palmen in hun achtertuin. Ze heeft lang gespaard om deze reis te kunnen maken. En ze zag er ook wel een beetje tegenop. Wat zou deze reis naar boven brengen. Haar familie is daarna min of meer gevlucht naar Nederland. Haar vader wilde nooit terug. Maar Marietje wilde het wel graag een keer zien. En haar grootmoeder beschreef de smaak en het gevoel van drinken uit een kokosnoot. En nu deelt Marietje die ervaring met haar. Het brengt de herinnering aan oma dichterbij.

Als die verhalen in het boek komen. Dan wordt het (voor mij) interessant. En daarom vind ik verhalen vangen zo belangrijk.

Als je begint met de verhalen, kun je daarna de foto’s erbij zoeken. En dan maakt het ook niet zoveel uit of de foto precies het verhaal vertelt. Een verhaal kan verschillende invalshoeken hebben. Verschillende foto’s kunnen je verhaal ondersteunen.

Morgen vertel ik hoe ik mijn Moederdagboekje heb gemaakt. 1 is er af en die is gisteren met de post gekomen. En de ander begint vorm te krijgen in mijn hoofd. Mijn moeder is af gelopen zomer overleden. Ik wil een boekje over haar leven maken. Als ik naar alle foto’s kijk dan wordt het een dik boek. Maar dat is niet mijn intentie.

Stap 1 voor het maken van een fotoalbum

Mijn stap 1 voor het maken van fotoalbum.

Het raamwerk van het album. 

Bepaal deze dingen voordat je aan je albums begint.

Het formaat:
Welk formaat wil je dat je fotoalbum wordt? Besluit voordat je de foto’s uitgaat zoeken voor welk formaat je gaat. 

Vierkant: 15×15 cm, 20×20 cm of 30×30 cm
Rechthoekig: en wil je dan liggend bijv. 30×20 cm of staand 20×30 cm. Ik vind 20×15 cm ook een lief formaat.

Pagina’s:
En hoeveel pagina’s wil je in je boek. Dit bepaalt een groot deel van de prijs van het album. Het is verstandig omdat daar van tevoren over na te denken. Door het aantal pagina’s vast te leggen weet je ook hoeveel foto’s je nodig hebt of kan gebruiken. Je kan dan meerdere foto’s op 1 pagina doen bijvoorbeeld. Kleine collages maken.

De kaft/cover
Wil je een linnen cover of een (nep)leren kaft? Wil je er en foto op? Wil je er een tekst op? En wil je die dan gelaserd of ge-embossed? Dit bepaalt ook mede de prijs.

Papier
Ik vind mat fotopapier het meest geschikt. Vingerafdrukken zie je er nauwelijks op. En het blijft mooi. Maar je hebt ook velvet of glossy.

De intentie van het album.
Voor wie maak je het album? Wil je er alleen foto’s in of ook tekst? Bij een aantal online fotoboekaanbieders is tekst toevoegen niet zo eenvoudig. Ik maak mijn boeken meestal in Indesign. Er zijn verschillende aanbieders die allerlei templates hebben. Dat kan voor sommigen heel fijn zijn.

Start with the end in mind.

En….aktie

Het heeft even geduurd. En dat even is dan, zeg maar gerust, een understatement.

Tot eergisteren kwam er niks uit mijn handen. Het volgen van de online yogalessen werden sporadischer. Toch niet echt fijn als er steeds iemand de kamer binnenkomt. Fotograferen kon niet. Ik bleef in de wat ik noem “hmm tja” modus hangen. Ik ben bijna nooit chagrijnig, maar ik was nu niet echt leuk te noemen. Ik zat mezelf in de weg.

Gratis online cursussen en andere tips bleven ongeopend in mijn inbox hangen. De dagen kwamen en gingen voorbij. Boeken werden geopend en weer gesloten. Geen tijd en ook geen zin. Ik was niet vooruit te branden. Bleef zoeken op Netflix naar DE leuke nieuwe serie. Maar ook dat was het niet.

Tot drie dagen geleden.  Ik vond mezelf zo irritant worden dat ik mezelf echt een schop onder mijn kont moest gaan geven. Het is een hele gekke tijd geweest, op meer dan 1 vlak en ik zat mezelf in de weg.

Eerst weer begonnen met hardlopen. Op de een of andere manier doet me dat altijd goed. Maar ik ben niet een natuurlijke hardloper. Ik moet mezelf er altijd toe zetten.

Wat wil ik nou? En waarom voel ik me zo. Ik heb hier geen zin meer in. Er moet iets gebeuren. En uiteindelijk ontdekte ik wat er was. Er was geen structuur. Voor het eerst was er geen harde deadline. Normaal is mijn dag/week redelijk gepland. Er is wel wat uitloop mogelijk, maar ik moet zo laat op. Dat en dat moet gedaan worden. Hond naar de opvang. Boodschappen. Weekplanning. Werken. En nu… tja boodschappen kunnen nu. Maar ook straks. Het maakt niet uit hoe laat de hond uitgaat. Gek werd ik ervan.

Dus.

Het is tijd om weer een schema te hebben. En om onder mijn steen vandaan te kruipen.

Ik ga een aktieplan maken:

  • Moederdagalbum maken 2x
  • Fotoalbum voor Sofie maken (ze wordt 16 en ik wil een overzichtsalbum maken)
  • Fotoalbum voor een klant maken
  • Fotoalbum voor een eindexamen kandidaat maken (over de hele schooltijd)
  • Nieuwe manier van fotoalbums maken gaan introduceren

Morgen ga ik delen hoe ik mijn Moederdag albums ga maken. Goed om weer een doel te hebben. Tot morgen ;D

Twee manieren

Ik krijg het gevoel dat er op twee verschillende manieren wordt om gegaan met werken in de thuisblijftijd. Of collega’s schieten in de actie. Bijv. met online programma’s. Zowel het doen als het maken. Websites optimaliseren. Betere workflows bedenken. Backup sytemen verbeteren. Coaching calls. Creative ideeën bedenken zoals fotoshoots achter glas. Allemaal prima initiatieven. En het houdt je bezig.

Of/en er zijn mensen zoals ik, die tot bijna niks komen. Of niks afmaken. Heb naar mijn website gekeken en weer weg geklikt. Ik kom tot niet zoveel. Maar ik begin wel aan heel veel. Heb oude online cursussen geopend en gesloten. Heb mijn aquarelverf uit de kast gehaald en weer opgeborgen. Op de een of andere manier blijf ik ‘hangen’. Een beetje zoals een LP van vroeger tijdens een mooi liedje. Je kent het lied.  Je kent het stuk ervoor.  En je weet het stuk erna… en dan hangt het op een noot. En herhaalt, herhaalt, herhaalt. En dat irriteert. Ik begin, doe een klein beetje, en stop weer.

En toch is dat niet hetzelfde als stilstaan.

Ik heb bijvoorbeeld besloten om mijn studio in Leiden op te zeggen. In de zomermaanden ben ik er vrijwel niet en nu tot 1 juni ook niet. De huur gaat door. Dus is het beter om het te sluiten. Niet dat ik ga stoppen met fotograferen. Dat zeker niet. Maar ik ga het anders doen.

En ik heb besloten een opleiding te gaan doen om doktersassistente te worden. Ik ben namelijk WEL van de actie, maar niet in dingen die (nu) voor mij een beetje nutteloos voelen. Ik wil graag nuttig zijn.  Mijn steentje kunnen bijdragen. En begin een beetje te twijfelen aan het nut van fotografie in deze tijd. Het nut van het mooie plaatje. En misschien ook wel in de tijd erna. Wie zal het zeggen. En in de zorg is zoveel werk te doen. Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder was: verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ik wil graag kunnen bijdragen. Dus doe ik nu boodschappen voor verschillende buren in de buurt. Help waar ik kan helpen. Ik zit in belgroepen om oudere mensen regelmatig te bellen. Even een kletspraatje. En ik merk hoe dat gewaardeerd wordt. En mede doordat bellen besefte ik dat het nut van fotografie voor mij nu veel meer in het vastleggen ligt. Veel meer dan in het mooie plaatje alleen. Ik wil de combinatie maken van tekst en documentaire achtige fotografie. De verhalen vangen. En er meer nut in verweven.

 

En tja, misschien heeft het tot niets kunnen komen er ook mee te maken dat ik een introvert bent. Ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn, maar ben ook heel graag alleen. En in dat alleen zijn laad ik mijn batterij weer op. Nu met 24/7 niet alleen zijn. Maar met vijf mensen in huis. Laadt mijn batterij ook niet erg op. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. In meer dan één opzicht, maar dat terzijde. Nu laadt mijn batterij op door even met de buurvrouw koffie te drinken in het park op ruime afstand. Of door een grote wandeling met de hond te gaan maken.

 

Hoe ga jij om met deze tijd? Ga je in de actie of kom je net als ik niet tot zo heel veel?

Ode aan de vriendschap

Ode aan de vriendschap: wie zegt dat nou?

Ik ben een zeer gezegend mens. Ik heb een aantal goede en lieve vrienden om mij heen staan. Arianne is echter mijn BFF. Ik heb geen zus. Maar ze is, zoals ik vroeger droomde dat een zus zou zijn. Iemand die je kan vertrouwen, die vrijwel alles van je weet en er altijd voor je zal zijn. Ik weet stiekem wel van mensen met zussen, dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar het is, zoals het in mijn hoofd zou zijn.

Een paar uur voordat ik naar Oslo vloog, belde ik haar of ze mee wilde? Deze zeer persoonlijke tentoonstelling is een ware reis door mijn verleden (en ja, ik zou er ook nog jarig zijn). Er is niemand met wie ik dat liever wilde delen. Ik ken haar meer dan de helft van mijn leven. We hebben samen enorm veel meegemaakt. Ze kent het gezin waaruit ik kom als geen ander. Onze vriendschap is gebaseerd op praten, communiceren. En daarnaast doen we natuurlijk alles wat leuk is. Theater, kunst, reizen, over boeken kletsen, tot tranen toe lachen, het leven beleven, eten, drinken. En dan het liefste cava. Kortom: hetzelfde dat andere mensen ook doen.

Maar het feit dat ik haar een paar uur voor de vlucht bel, en zij zegt. Ja, zeg maar hoe laat ik waar moet zijn. Dat is toch zoals vroeger Toon Hermans het bedoelde toen hij dat gedicht over vriendschap schreef:

Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het erop aan komt
voor je bidt of voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen:
‘k heb een vriend.

2020 | Esther

Na een aantal fotoshoots op locatie, heb ik eind 2019 nog een leuke fotoshoot uit in mijn studio. 

Wat ik het leuke van een fotoshoot op locatie vind, is dat je van te voren niet de omstandigheden kent. Je gaat zoeken naar het licht en naar. achtergronden. Naar verschillende invalshoeken. Het nadeel is vaak het slepen van apparatuur (ik neem vaak mijn licht mee). 

En het fijne van een fotoshoot in de studio is, is dat ik zelf veel meer kan bepalen. Wat ook weer een interessante uitdaging kan zijn. Kortom, de afwisseling is de fijnste combinatie.