Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ok. Eerlijk is eerlijk. Dit plaatje zier er een beetje dramatisch uit. Wellicht dramatischer dan ik mij voel :). Ik heb al een heeeeeele lange tijd hier niks meer gepost. Ik kan allerlei excuses verzinnen maar ik had gewoon geen zin. Echt geen zin. Ik was klaar met de fotografie. Ik ben ondertussen bezig met een hoop andere dingen en ik verwaarloosde deze plek. Soms dacht ik, ach ik delete gewoon de hele hap en andere dagen dacht ik, maar ja wie weet maak ik een doorstart of een herstart… 

En BOEM nu is het 2022 en komt er weer wat energie of noem het zin terug. Misschien is het de resultaat van de YIN tijd.  Van een tijdje naar binnen gekeerd te zijn geweest dat er nu weer ruimte komt voor daar buiten. Nee ik ben niet depressief geweest. Ook geen burnout gehad. Niet overspannen geweest. Maar het was gewoon wel even klaar allemaal. En ik hink nog steeds een beetje op twee benen. Want ergens ben ik klaar met social media/websites/blogs. Ik ben ook nauwelijks op Facebook en Insta geweest. Het boeit me gewoon niet meer zo. 

Maar er komen nieuwe interesses boven drijven. Ik ben mij gaan verdiepen in lichaamswerk, human design, tekenen. En dus is er nog steeds wat, wat er misschien wel weer uit moet. Dus site een beetje aangepast  en de deur nog maar niet dicht gedaan. 

Liefde tanken

hilde van der sterren liefde tanken fine art conceptual photography benzine station rode jurk liefde tanken

Love refill – liefde tanken

Many years ago I was attending a 3-day course – Life As An Artform from Jesh the Rox. One of his exercises was a visualization of your dream house. Everything was possible. That house stayed in my mind as a safe haven. I can still go there.

I had three small children at the time. And I visualized a gas station where you can tank love. So that there would always be enough. Till this day it is a common expression at our house. If we need a hug, comfort or love. We say: I am running low. Can you please fill me up? That is what inspired me into making this image. Later on, I learned the difference between love and self love. And that you need self love first before you can give love to others.

Water is rising

fine art, Hilde van der sterren portretten, boeken, water, lezen, huis,

*edited caption: Lost in the story of my life. Water is rising. Sink or swim. You make the choice.

(Old caption: Lost in the story. Is it love or is he drowning me? Water is rising.)

Art is work in progress 🙂

To be be honest I struggled a bit with the words for this image. The image came first. The words second. Usually it is the other way around. 

Am I chasing HOPE or is hope chasing me?

hope what does hoop mean hilde van der sterren portretten strand wolk conceptueel zelfportret

[self-portrait series]

Am I chasing Hope or is Hope chasing me? And what does Hope do or want? In a way, Hope is a good thing. A positive thing. It comforts my soul. It warms my heart. And it’s my friend. The feeling of Hope gives me breathing room. I give the steering wheel of my life for a little while to Hope. I give the directions and Hope sees if we get there.

On the other hand, it freezes me. Life comes to a standstill. An anxious feeling starts to grow. Because Hope has the controls and I am waiting. I am not good at waiting. So I start to pull on Hope. Please move forward. Please do something. Do not standstill. Am I chasing Hope or is Hope chasing me to move?

Blend in or…

Sometimes I just want to blend in. Or is it a way of hiding? Or is it because I don’t want to be at that place in time? Or is it because I don’t want to deal with ‘it’. Whatever that ‘it’ might be.

All I want, is to go inside of me. Living in my world. Not dealing with the outside world. Inside me, is not a dark place. It is a harmonious place. With music, colors, freedom and expression. It is a place where I don’t need to deal with others. With the emotions and feelings of other people. No second guessing.

In the outside world I pick up emotions that don’t belong to me. Even if you don’t say it. I can feel it. I am highly sensitive. Sometimes a blessing, sometimes a curse.

I have to deal with, what are not my feelings. I start thinking about it. And it becomes a part of me. Sometimes I want to protect you. Protect you from pain. Your pain becomes my pain. And I cannot help you because it is part of your life. It belongs to your growth. And if it hurts, it is part of my growth. I might need to put up plexiglass walls between me and the world. Or blend in.

En….aktie

Het heeft even geduurd. En dat even is dan, zeg maar gerust, een understatement.

Tot eergisteren kwam er niks uit mijn handen. Het volgen van de online yogalessen werden sporadischer. Toch niet echt fijn als er steeds iemand de kamer binnenkomt. Fotograferen kon niet. Ik bleef in de wat ik noem “hmm tja” modus hangen. Ik ben bijna nooit chagrijnig, maar ik was nu niet echt leuk te noemen. Ik zat mezelf in de weg.

Gratis online cursussen en andere tips bleven ongeopend in mijn inbox hangen. De dagen kwamen en gingen voorbij. Boeken werden geopend en weer gesloten. Geen tijd en ook geen zin. Ik was niet vooruit te branden. Bleef zoeken op Netflix naar DE leuke nieuwe serie. Maar ook dat was het niet.

Tot drie dagen geleden.  Ik vond mezelf zo irritant worden dat ik mezelf echt een schop onder mijn kont moest gaan geven. Het is een hele gekke tijd geweest, op meer dan 1 vlak en ik zat mezelf in de weg.

Eerst weer begonnen met hardlopen. Op de een of andere manier doet me dat altijd goed. Maar ik ben niet een natuurlijke hardloper. Ik moet mezelf er altijd toe zetten.

Wat wil ik nou? En waarom voel ik me zo. Ik heb hier geen zin meer in. Er moet iets gebeuren. En uiteindelijk ontdekte ik wat er was. Er was geen structuur. Voor het eerst was er geen harde deadline. Normaal is mijn dag/week redelijk gepland. Er is wel wat uitloop mogelijk, maar ik moet zo laat op. Dat en dat moet gedaan worden. Hond naar de opvang. Boodschappen. Weekplanning. Werken. En nu… tja boodschappen kunnen nu. Maar ook straks. Het maakt niet uit hoe laat de hond uitgaat. Gek werd ik ervan.

Dus.

Het is tijd om weer een schema te hebben. En om onder mijn steen vandaan te kruipen.

Ik ga een aktieplan maken:

  • Moederdagalbum maken 2x
  • Fotoalbum voor Sofie maken (ze wordt 16 en ik wil een overzichtsalbum maken)
  • Fotoalbum voor een klant maken
  • Fotoalbum voor een eindexamen kandidaat maken (over de hele schooltijd)
  • Nieuwe manier van fotoalbums maken gaan introduceren

Morgen ga ik delen hoe ik mijn Moederdag albums ga maken. Goed om weer een doel te hebben. Tot morgen ;D

Twee manieren

Ik krijg het gevoel dat er op twee verschillende manieren wordt om gegaan met werken in de thuisblijftijd. Of collega’s schieten in de actie. Bijv. met online programma’s. Zowel het doen als het maken. Websites optimaliseren. Betere workflows bedenken. Backup sytemen verbeteren. Coaching calls. Creative ideeën bedenken zoals fotoshoots achter glas. Allemaal prima initiatieven. En het houdt je bezig.

Of/en er zijn mensen zoals ik, die tot bijna niks komen. Of niks afmaken. Heb naar mijn website gekeken en weer weg geklikt. Ik kom tot niet zoveel. Maar ik begin wel aan heel veel. Heb oude online cursussen geopend en gesloten. Heb mijn aquarelverf uit de kast gehaald en weer opgeborgen. Op de een of andere manier blijf ik ‘hangen’. Een beetje zoals een LP van vroeger tijdens een mooi liedje. Je kent het lied.  Je kent het stuk ervoor.  En je weet het stuk erna… en dan hangt het op een noot. En herhaalt, herhaalt, herhaalt. En dat irriteert. Ik begin, doe een klein beetje, en stop weer.

En toch is dat niet hetzelfde als stilstaan.

Ik heb bijvoorbeeld besloten om mijn studio in Leiden op te zeggen. In de zomermaanden ben ik er vrijwel niet en nu tot 1 juni ook niet. De huur gaat door. Dus is het beter om het te sluiten. Niet dat ik ga stoppen met fotograferen. Dat zeker niet. Maar ik ga het anders doen.

En ik heb besloten een opleiding te gaan doen om doktersassistente te worden. Ik ben namelijk WEL van de actie, maar niet in dingen die (nu) voor mij een beetje nutteloos voelen. Ik wil graag nuttig zijn.  Mijn steentje kunnen bijdragen. En begin een beetje te twijfelen aan het nut van fotografie in deze tijd. Het nut van het mooie plaatje. En misschien ook wel in de tijd erna. Wie zal het zeggen. En in de zorg is zoveel werk te doen. Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder was: verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ik wil graag kunnen bijdragen. Dus doe ik nu boodschappen voor verschillende buren in de buurt. Help waar ik kan helpen. Ik zit in belgroepen om oudere mensen regelmatig te bellen. Even een kletspraatje. En ik merk hoe dat gewaardeerd wordt. En mede doordat bellen besefte ik dat het nut van fotografie voor mij nu veel meer in het vastleggen ligt. Veel meer dan in het mooie plaatje alleen. Ik wil de combinatie maken van tekst en documentaire achtige fotografie. De verhalen vangen. En er meer nut in verweven.

 

En tja, misschien heeft het tot niets kunnen komen er ook mee te maken dat ik een introvert bent. Ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn, maar ben ook heel graag alleen. En in dat alleen zijn laad ik mijn batterij weer op. Nu met 24/7 niet alleen zijn. Maar met vijf mensen in huis. Laadt mijn batterij ook niet erg op. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. In meer dan één opzicht, maar dat terzijde. Nu laadt mijn batterij op door even met de buurvrouw koffie te drinken in het park op ruime afstand. Of door een grote wandeling met de hond te gaan maken.

 

Hoe ga jij om met deze tijd? Ga je in de actie of kom je net als ik niet tot zo heel veel?

2020 | Esther

Na een aantal fotoshoots op locatie, heb ik eind 2019 nog een leuke fotoshoot uit in mijn studio. 

Wat ik het leuke van een fotoshoot op locatie vind, is dat je van te voren niet de omstandigheden kent. Je gaat zoeken naar het licht en naar. achtergronden. Naar verschillende invalshoeken. Het nadeel is vaak het slepen van apparatuur (ik neem vaak mijn licht mee). 

En het fijne van een fotoshoot in de studio is, is dat ik zelf veel meer kan bepalen. Wat ook weer een interessante uitdaging kan zijn. Kortom, de afwisseling is de fijnste combinatie. 

Dag 17 in mijn zoektocht naar inspiratie | Lenette van Dongen

Wat een wereldwijf. Ik weet niet meer hoe het kwam maar op een dag stuitte ik op een berichtje van Lenette via facebook. Ze laat haar hond uit en neemt een berichtje op. En dat doet ze best wel vaak. 

En daarmee is ze een enorme inspiratie voor mij.

A. Doet ze het gewoon.

B. Ze benoemt haar onzekerheden

C. She keeps it real. 

Kijk er maar een paar dan weet je wat ik bedoel. Het zet mij gelijk in de juiste mindset. 

Lenette van dongen inspiratie

Dag 12 in mijn zoektocht naar inspiratie |

Gisteren ben ik samen met Marielle naar museum Voorlinden geweest. We hebben heerlijk bijgekletst wat op zich al heel veel inspiratie opleverde. Maar wat ook veel inspiratie gaf, is de tentoonstelling van Do Hu Suh. 

De tentoonstelling loopt nog tot 29 september. Wat een bijzondere kunstvorm maakt deze Do Hu Suh. Prachtig. Hij is een Koreaanse sculptor en installation artist. Hij werkt met het concept ruimte en vorm. Heel bijzonder.

Dag 11 in mijn zoektocht naar inspiratie | abundance challenge

Potverdrie dubbeltjes vergeet ik ‘m toch bijna te posten vandaag. 

Afgelopen week poste Arnaud een oproepje om mee te doen aan de 21 dagen abundance challenge. 

***

De challenge bestaat uit een meditatie met Deepak Chopra (inleidend praatje en meditatie, bij elkaar max 15 min) en een oefening. En dat dan 21 dagen achter elkaar.

***

Vanochtend was de eerste dag en de centrale gedachte was:

TODAY I BEHOLD ALL THE ABUNDANCE THAT SURROUNDS ME

En dat heb ik de hele dag gedaan. Wat kunnen gewone dingen bijzonder zijn als je ze met volle aandacht doet. En als je zoekt naar ABUNDANCE dan vindt je het. Zoekt en gij zult vinden.