Hilde Gisteren ben ik samen met Marielle naar museum Voorlinden geweest. We hebben heerlijk bijgekletst wat op zich al heel veel inspiratie opleverde. Maar wat ook veel inspiratie gaf, is de tentoonstelling van Do Hu Suh.
De tentoonstelling loopt nog tot 29 september. Wat een bijzondere kunstvorm maakt deze Do Hu Suh. Prachtig. Hij is een Koreaanse sculptor en installation artist. Hij werkt met het concept ruimte en vorm. Heel bijzonder.
Potverdrie dubbeltjes vergeet ik ‘m toch bijna te posten vandaag.
Afgelopen week poste Arnaud een oproepje om mee te doen aan de 21 dagen abundance challenge.
***
De challenge bestaat uit een meditatie met Deepak Chopra (inleidend praatje en meditatie, bij elkaar max 15 min) en een oefening. En dat dan 21 dagen achter elkaar.
***
Vanochtend was de eerste dag en de centrale gedachte was:
TODAY I BEHOLD ALL THE ABUNDANCE THAT SURROUNDS ME
En dat heb ik de hele dag gedaan. Wat kunnen gewone dingen bijzonder zijn als je ze met volle aandacht doet. En als je zoekt naar ABUNDANCE dan vindt je het. Zoekt en gij zult vinden.
Als ik in de auto zit, kook, met de hond wandel of aan het schoonmaken ben, dan luister ik graag naar een Podcast. Ik luister naar best wel veel verschillende. Naar creative podcasts, podcasts over ondernemen, podcasts over fotografen, scrapbooking, noem het maar op.
En een zeer inspireerde Podcast is die van Oprah – Supersoul conversations. En deze aflevering ging over regret and forgiveness.
Nobody is going to do your life for you.
Oprah and Cheryl discuss the meaning of forgiveness and the importance of vulnerability and regret.
Genieten van wat er is. De plannen omgooien, als dat kan.
Vandaag was het prachtig weer en ik voelde dat ik even niks wilde doen. Even geen to-do lijstje. Even niks. Vooral niks hoeven/moeten. En dat is gelukt. Ik heb lekker met een boekje in de tuin gezeten en een strandwandeling gemaakt.
En ik heb ook de tijd genomen om ervan te genieten en me niet schuldig voelen dat ik niet heb gedaan wat ik wilde/moest doen 😉
Wat zou je jongere zelf zeggen? Eh wat? Als je kijkt naar een foto van jezelf toen je jonger was. Bijvoorbeeld toen je op de lagere school zat. Wat waren haar dromen, haar verlangens, haar idealen?
Wat voel je als je naar haar kijkt? In mijn geval zie een meisje dat de wereld onbevooroordeeld tegemoet keek. Dat al jong iets wilde maken. Op haar verlanglijstje stond altijd iets om te knutselen. Het maken vond ik het leukst en of het daarna werd wat ik wilde, was een tweede. Ik kan me nog werkjes uit die tijd voor de geest halen. Het ging niet om goed of slecht. Je maakte het gewoon. Ik had/heb een rijke fantasie en daarmee kon ik van alles verzinnen.
Dat meisje van toen, zit nog steeds in mij. Wanneer ga ik weer eens met haar spelen? Spelen om het spelen en niet om het eind resultaat. En zonder oordeel. Het is jammer dat er vaak een meetlat naast wordt gelegd. En dan metname door mijzelf.
Het is goed om aan dat kleine meisje te blijven denken.
Ik hou van het volgen van workshops. En een paar weken geleden heb ik de workshop bij @marualvarez_workshops. gevolgd. Een hele fijne ochtend waarbij we allerlei verschillende dingen gedaan hebben.
Dit was een van de oefeningen die we deden. Maru zette een muziekje op. Je houdt een potlood, krijtje of wat je wil vast. Je sluit je ogen en dan zet je het krijtje op papier en dat hou je op papier. En dan volg je je ademhaling of de muziek. Heerlijk vrij tekenen. Je ziet niet wat je doet. En het resultaat doet er niet toe. Het voelt heel erg bevrijdend.
Ik raad haar workshops van harte aan.
ik heb er even over zitten twijfelen of ik vandaag wel Peter Lindbergh wilde noemen. Hij is een enorme inspiratiebron voor mij, maar ik wilde niet meeliften op het feit dat hij net overleden is.
Hij zou afgelopen week spreken op een event (The portrait masters) en daar keek ik erg naar uit. Hij laat een enorme leegte achter. Maar omdat het MIJN zoektocht is, noem ik hem toch ;-). Vooral ook dat hij de supermodels van de jaren 90 fotografeerde. Ik vond o.a. Cindy Crawford, Christy Turlington, Linda Evangelista GEWELDIG. Zijn zwart/wit foto’s zijn subliem. En vooral ook omdat hij niet zo van de make-up en dat soort dingen was.
Ik had vroeger een prikbord op mijn kamer en daar hingen ook foto’s van hem. Deze foto’s hieronder zijn van zijn hand. Doe maar eens een google search om meer beelden van hem te zien. Ik ben er echt even voor gaan zitten en heb in alle rust door zijn foto’s gescrolled.
Wat een bijzondere documentaire. Ik weet niet zo goed wat ik er verder over moet zeggen. Ik ben er echt even stil van. Wat een spirit en wat een drive.
Directed by Oscar-winning filmmaker Nick Reed & Ryan Azevedo, the film tells the story of activist and Claire’s Place Foundation Founder Claire Wineland through interviews and footage, exploring her fight with cystic fibrosis and how she has inspired millions to find purpose and to live proudly.
At 21 years old Claire had over 35 surgeries and spent thousands of hours in the hospital, but that is not what defined her.
In her own words, Claire shares her brave journey of facing unimaginable circumstances at a young age and how she became an advocate and activist for those living with terminal illness.
Ik hoorde Bruce Springsteen op de radio in de auto. En ik realiseerde me dat muziek natuurlijk ook een enorme inspiratiebron is. Muziek heeft iets magisch. Het kan je stemming veranderen. Zowel positief als negatief. Dat is best gek als je er goed over nadenkt. Dat muzieknoten, melodie/ritme en woorden, je gevoel kunnen beïnvloeden. Het nummer ‘dancing in the dark’ geeft me altijd een enorme boost.
En dat is vooral om de zin; you can’t start a fire without a spark. En dat is wat je nodig hebt, een spark. Een vonkje,. Dat vonkje is het startpunt. En dat is natuurlijk ook zo voor inspiratie. Door even stil te staan en dan dat vonkje te voelen, ga ik weer aan. Als het druk is in mijn hoofd dan waait het te hard voor het vonkje om een vuur te laten branden. Dan wordt het vonkje uitgeblazen. Maar zodra ik rekening hou met het feit dat ik maar een klein vonkje nodig heb dan weet ik dat het klein kan beginnen.
.
Het andere wat mij zo aanspreekt in het lied is letterlijk, dancing in the dark. Het is vast op vele manieren te interpreteren. Maar ik zie het ook als lekker je eigen ding mogen doen in het donker. Niet zichtbaar voor een ander. Dansen alsof niemand je ziet. Gewoon lekker voor jezelf. Voor een verlegen persoon als ik, is het een fijn gevoel dat ik mijn dingen in the dark mag doen. Dat ik mag experimenteren zonder dat er gelijk een spotlicht op staat. Ik vond dat ook zo mooi aan het liedje; ik heb stiekem met je gedanst van Toontje lager. Ik heb stiekem met je gedanst, ik hoop dat je het leuk vond. Hoe lief is dat?
Misschien wordt het tijd om een inspiratie playlist in Spotify aan te maken!
Ik ben benieuwd wat jouw inspiratie muziek is. Laat het me weten dan kan ik het beluisteren en toevoegen aan mijn playlist.
.
“Dancing In The Dark”
Ik ben vanochtend om 6.15 uur opgestaan om mijn “Miracle morning” te doen. Ik wilde het doen voordat de kinderen naar beneden kwamen, zodat ik niet afgeleid kon worden. Eerst de morning pages daarna Zen meditatie, vervolgens oefeningen en lezen.
Gisteravond is de Zenles weer begonnen. Ik ‘doe’ Zen in Voorschoten. En een van de dingen waar ik gisteren aan herinnerd werd, is doe het met aandacht. Wees in het hier en nu en doe het met volle aandacht.
Op de terugweg moest ik denken aan deze oefening. Eet een appel met volledige aandacht. Pak een appel en voel hem in je hand. Hoe voelt die? Wat is de vorm? Past die goed in je hand? Heeft hij bobbels of is hij overal glad? Wat is de kleur? Heeft hij een steeltje? En hoelang is het steeltje? En de onderkant, hoe ziet die er precies uit? En dan? Ga je ‘m uit de hand eten of snij je ‘m in stukjes? Hoe voelt het vel van de appel? Hoe zou je de kleur van het vruchtvlees omschrijven? Als je op de appel klopt, hoe klinkt dat dan? En vervolgens hoe smaakt de appel? Probeer woorden te geven aan de smaak. En hoe vaak kauw je op een stukje? Loopt het water je in de mond (speeksel) of is het een beetje wrang? Enfin, je snapt wel wat ik bedoel, denk ik 😉
Het eten van een appel is iets wat je vaak gewoon even doet. Ik eet vaak achter mijn computerscherm. Maar als ik op deze manier een appel eet dan wordt het een hele andere belevenis. Het wordt meer een moment op zich. Ik dacht ook na over de weg die een appel aflegt. Van bloesem tot hier bij ons thuis. Ik neem het vaak “for granted” dat het er gewoon is. En eet vaak nonchalant iets op. Het was bijzonder om hier even zo volledig bij stil te staan.
Ik ga het niet doen bij alles wat ik eet :-). Maar zoals mijn zenlerares wel aangaf door dingen met volle aandacht te doen, ben je in het hier en nu.
Ik had het boek The Artist’s way al jaren in de kast staan. En toen Elisabeth het in Noorwegen noemde dacht ik oja. Ik doe een maandelijks mentorship van een jaar in Noorwegen. Dit leidt naar een expositie en je doet onderzoek naar je ontwikkeling in je ‘artist’ zijn. Beetje cryptisch maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet uitleggen.
Maar goed 1 van de opdrachten die we de eerste les kregen was….. de morning pages. Elke morgen gelijk nadat je wakker bent ga je drie pagina’s vol schrijven met wat er maar in je op komt. Je kunt het niet fout doen. Alles is goed. Je schrijft je gedachten op en houdt je schrijfhand op papier. Je leest het niet terug. Je blijft schrijven tot drie pagina’s vol zijn.
Al schrijf je, ik weet niet wat ik moet schrijven drie pagina’s lang. Of ik heb helemaal geen zin om de vaatwasser straks te gaan uitruimen. Dat is ook goed.
Het is een van de waardevolste schrijfoefeningen die ik ken. Ik wordt je bewust van mijn gedachten, van mijn ideeën, van mijn frustraties. Er komt van alles om de hoek kijken. En daardoor Ik leer mezelf beter kennen.
Wat er eigenlijk gebeurd, is dat je je hoofd opruimt. Ik doe het gelijk na het opstaan als ik nog niet helemaal wakker ben. Ik voel me dan nog wat vrijer om het allemaal op te schrijven. En ik stop ook echt na drie pagina’s.
Dag 1– van mijn zoektocht naar inspiratie. In onze dagelijkse appjes noemde Iris de Miracle Morning. Dit is een boek van Hal Elrod. Ik heb het boek nog niet helemaal gelezen (ik luister ‘m tijdens het wandelen met de hond via audible) maar wat ik er nu al van mee neem is dat ik vroeg op sta. Dan neem ik twee glazen water en ga 20 minuten mijn ZEN meditatie doen. Daarna doe ik oefeningen en dan lees ik wat. Dit duurt ongeveer een uur.
Ik moet eerlijk zeggen dat de meditatie gelijk na het opstaan heel fijn is. Vroeger deed ik ‘m wel eens op onze slaapkamer maar ik doe ‘m nu voor de tuindeuren in de woonkamer. En het geeft zo’n rust. Er komen allerlei inzichten daarna naar boven. Het klinkt een beetje zweverig maar het is wat het is. Daarna ga ik op mijn matje wat oefeningen doen. Beetje combinatie van yoga en strekoefeningen. En daarna ga ik lezen. Hierna heb ik het gevoel dat MIJN dag goed begonnen is. De nadruk op mijn omdat als ik dit niet doe DE dag gewoon begint.
Doordat ik nu al iets voor mijzelf heb gedaan, zit ik op een betere plek om daarna de vaatwasser enz. uit te ruimen ;-). Ik doe het nu ongeveer een week en het bevalt er goed. Volgende week begint school weer. En denk dat ik dan om 6 uur (ja je leest het goed, oef hier ligt een stukje uitdaging) ga opstaan zodat ik in alignment de dag kan beginnen.
Iets wat ik nog wil gaan toevoegen is affirmaties. Op dit moment kijk ik voordat ik ga mediteren naar de dagelijkse post in de app van Spirit Junkie . Vanochtend was ik aan het nadenken over; the more light I shine IN the world. Eerst dacht ik dat hij ON de world was. Maar toen ik er overga ging denken dat het een licht schijnen is IN de wereld en niet over de wereld, werd dat verschil duidelijk. Joy geeft licht en licht straalt uit. Het wordt dat zo’n doorgeefluik. Enfin door wat tijd te nemen om bij dit soort dingen stil te staan, voel ik het van binnen borrelen.
Ik heb mijn matje, zeekussen en timer gewoon in de woonkamer neergelegd. Anders is dat weer een reden om het niet vol te houden ;-). So far day 1.
